Angst voor eten overwinnen – mijn verhaal over herstel in babysteps

Ik overwon mijn angst voor eten met babysteps, een eetdagboek en hulp van Romy. In deze blog Angst voor eten overwinnen vertel ik je er mee over. En ik denk dat het een zeer herkenbaar verhaal is voor iedereen die ploetert met eten.

Eten voelde voor mij als angst

Eten kan iets fijns zijn. Iets gezelligs, iets voedends. Maar voor mij voelde het jarenlang als het tegenovergestelde. Als angst. Controle. Onrust. En soms pure paniek.

Meer dan de helft van mijn leven met een eetstoornis

Ik heb lang een eetstoornis gehad. Meer dan de helft van mijn leven. In die periode was eten vooral iets wat spanning gaf. Elke hap voelde als een beslissing die alles kon verpesten. En dat gevoel, dat bleef nog lang nadat ik lichamelijk wat was opgeknapt. Er was geen knop die ineens omging. Alleen maar kleine stapjes. Babysteps. Met vallen, opstaan, en ja – ook heel veel tranen.

En toen was daar Romy

Gelukkig was daar Romy van @thenourishingstate. Vanaf dag één voelde ze precies aan hoe gevoelig eten voor mij lag. Ze duwde niks door, maar was lief, zacht en voelde precies aan hoe ver ze kon gaan. Het voelde soms alsof ze me door het scherm heen (ik spreek haar altijd online) een boost power gaf om weer een (baby)step te zetten. Ze gaf me vertrouwen terug, en liet me zien dat de strijd met eten eigenlijk zelden écht over eten gaat – maar over gevoel.

Het eetdagboek: van trigger naar tool

Ik ‘moest’ van haar een eetdagboek bijhouden. Alleen al dat woord triggerde me zó erg. Ik heb eerdere therapieën gehad waarin dat verplicht was, en dat vond ik vreselijk. Alles opschrijven wat ik at en wat ik daar bij voelde. Bij het opschrijven van elke gram die ik at sloeg de paniek toe of dit niet te veel was. Dus wat ik echt voelde naast paniek? Geen idee. Daar had ik geen ruimte voor. Maar dit keer was anders. Want wat had ik nu nog te verliezen? Mijn lichaam was op. Leeg. Als ik echt wil leven dan moet ik ook deze angst aangaan. En dat deed ik. Eerst vond ik het vreselijk. Op den duur juist zelfs fijn. Ik kon alles ‘uit’ mijn hoofd schrijven. Dat luchtte zo enorm op. Ik hoefde er niet meer over na te denken zodra het op papier stond. En omdat het me nog iets opleverde.

Eten als boodschapper, niet als boosdoener

Ik ontdekte dat als ik na het eten chaos in mijn hoofd voelde, dat eigenlijk bijna altijd kwam doordat er iets anders speelde. Een emotie. Een spanningsveld. Iets wat ik niet wilde voelen. En hoe vaker ik het opschreef, hoe duidelijker het werd. Eten was niet de boosdoener. Eten was de boodschapper.

Op supermarkt-safari

En nu? Nu zie ik het als een soort avontuurlijke safari als ik door de supermarkt loop. De snoep-, chips- en koekafdeling blijft nog steeds een vreemd en onbekend terrein (er zijn zoveel producten die ik nog nooit gegeten heb haha 🙈), maar ik durf nieuwe dingen te proberen. Zoals de komende weken: sockeye zalm, oesters, haring… Dingen die ik vroeger nooit gedurfd had. En weet je? Ik vind het nu zelf leuk om iets nieuws te ontdekken.

Ik gun je een Romy

Ik gun iedereen die ploetert met eten een Romy. Iemand die lief is als je het nodig hebt. Iemand die je cheerleader is, en soms gewoon een liefdevolle schop onder je kont geeft.

Begin met voelen, niet met eten

Want angst voor eten overwinnen begint niet met een maaltijd. Het begint met durven voelen. En met de moed om klein te beginnen. Babysteps it is. ✨

Herken jij dit? Of ben jij ook onderweg naar een fijne en leuke ‘relatie’ met eten? Laat het me weten – je bent niet alleen. 💖

Liefs Lianne

Meer lezen over mijn herstel? Dan vind je deze blog denk ik ook wel interessant 🙂