In oktober vertelde ik je voor het laatst over mijn grote avontuur bij Human Concern. Heb ik in de tussentijd stilgezeten? Nope. Er gebeurt van alles. Tijd voor een update! Hoe gaat het? Hoe vind ik het? Wat is er gebeurt? Ik vertel het je allemaal. Nestel je comfi op de bank met een koppie thee (of wat je ook maar lekker vindt) en ga mee in mijn grote (en vooral spannende) Human Concern-avontuur!
Update Human Concern #3
Ik val gelijk met de deur in huis: ik heb het pittig en jank wat af. Waarom? Het is een ontzettende strijd. De anorexia trekt enorm aan me. Hij (voor mij is het een hij) voelt dat er iets te gebeuren staat, dat ik hem (misschien) loslaat, niet meer wil en zonder hem verder wil. Daar is hij het niet mee eens. En dat laat hij me de hele dag door weten:
Laat me niet in de steek! Je bent niets zonder mij! Je kunt niets zonder mij! Je bent dik! Eet dat nou niet! Je moet trainen! Doe eens meer je best! Die Human Concern is niks! Luister niet naar ze! Je bent een mislukkeling! Je faalt! Je kunt niet zonder mij! Je bent lelijk! Je bent vies! Eten is slecht voor je! Die dromen van jou zijn echt niet haalbaar! En ga zo maar door. Super irritant, vermoeiend en vooral heelbeangstigend.
Gezond verstand
Gelukkig ben ik niet compleet besmet door mijn eetstoornis. Mag ik je voorstellen: mijn gezonde verstand. Dit gezonde stukje Lianne schreeuwt om vrijheid, warmte en liefde. Zij (voor mij is dit stukje een zij) is trots op me, vind me stoer en cool. Je kunt het! Volg je hart! Volg je dromen! Je bent goed zoals je bent! Je mag zijn wie je bent! Je bent de moeite waard! Je mag leven!
Hier word ik blij van. Van haar krijg ik hoop. Door haar geloof ik dat herstel echt mogelijk is. Dit stukje in mij is alleen nog niet zo groot. De strijd tussen de anorexia en mijn gezonde verstand speelt zich de hele dag in mijn hoofd af. Concentreren is dan ook best een ‘dingetje’. Ik voel dat ik binnenkort op een soort tweesprong sta. Ga ik linksaf of rechtsaf. blijf ik stilstaan (lees: houd ik me vast aan anorexia) of wil ik vooruit (lees: een leven zonder anorexia). Het lijkt misschien een eenvoudige keuze. Vooruit en gaan met die banaan, toch? Zo simpel is het (helaas) niet.
Acceptatie
Het ‘probleem’ is dat ik mijn anorexia voor een groot deel geaccepteerd heb. Mijn leventje met anorexia heb ik zo leuk mogelijk voor mezelf ingericht. Mijn leventje is nu best oké. Ik vermaak me prima, doe dingen die ik leuk vind en vermaak me uitstekend. Dus waarom zou ik zo’n intense strijd aangaan als het nu best prima is?
Dilemma
Het voelt alsof ik nu in een dilemma-fase zit. Blijf ik stilstaan of wil ik vooruit? Ik heb dromen genoeg om vooruit te willen. Ook weet ik dat dat alleen kan als ik kies voor een leven zonder anorexia. De grote vraag is of ik mijn vertrouwde leventje los durf te laten en in het onbekende diepe durf te springen? Durf ik mijn dromen na te jagen?
To be continued…
PS 1. Wil je meer weten over Human Concern? Op HumanConcern.nl lees je er alles over.
PS 2. Alle #updates over mijn ervaringen bij Human Concern vind je hier.
Geef een reactie