Vraag een willekeurig persoon of hij/zij zin heeft om mee uit eten te gaan naar een leuk restaurant en de kans dat het antwoord Ja is schat ik op zo’n 99%. Gaat het dan ook nog om een GRATIS etentje dan stijgt het percentage waarschijnlijk naar 99,9%. Die 0,1%? That’s me. Bij de woorden ‘restaurant’, ‘gezellig’ en ‘uiteten’ schiet ik acuut in de stress: restaurant stress.
Kitchencontrolefreak
Waarom ik tot die 0,1% hoor? Ik (lees mijn eetstoornis) houd van controle over alles wat er in de keuken gebeurt. In een restaurant is de controle voor een iemand met een eetstoornis in geen velden of wegen te te bekennen. 0% controle = restaurant stress. De controle is volledig in handen van de chef-kok. Hij of zij bepaalt wat er op de menukaart staat en hoe alle gerechten de keuken verlaten. Daarom is de kans dat je me ergens ter wereld spontaan in een restaurant tegenkomt uiterst klein. Soms ontkom ik er niet aan. Een ‘gezellig’ kerstdiner met je collega’s, als cadeautje van je baas, bijvoorbeeld.
Restaurant stress
Hoe dichter ‘de grote dag’ in buurt komt, hoe meer stress er door mijn lijf giert. Kan ik nog afzeggen? Is de gedachte die zo’n beetje om het uur door mijn hoofd spookt. Ook de menukaart heeft me in zijn greep. De inhoud van dat ‘ding’ heeft me compleet in zijn macht. Dat stukje papier kan me redden of breken. Ik raap alle moed bij elkaar en stap het restaurant via het world wide web binnen. Mijn hart klopt in mijn keel als ik op de button ‘Menukaart’ klik. Staat er iets tussen waar ik nog een beetje ‘blij’ van word? Ja? Dan wordt ik ietsje rustiger. Nee? Paniek! Wat nu? Voel ik heel toevallig geen griepje opkomen? Kom op Smidje, laat je niet gek maken. Ik herpak mezelf en stel mezelf gerust met het idee dat elke chef-kok wel een simpele salade kan maken. Lian, keep it cool.
De grote dag
Als ik wakker word voel ik het al. Buikpijn. De hele dag twijfel ik of ik wel of niet ga. Onrust ik het keyword van de dag. Is er ergens nog een nooduitgang? Ga ik niet dan zit ik de hele avond met een rotgevoel op de bank. Stap ik met knikkende knieën over de drempel van het restaurant, dan fiets ik met een enorme triomfboost naar huis. Wie is er sterker; de anorexia of mijn gezonde verstand? Dat blijft tot een paar minuten voordat ik afgesproken heb de grote vraag…
PS 1: Op het moment dat ik deze blog live zet is er een kans dat je me nu samen met mijn collega’s in restaurant Hemingway’s Cuba in Groningen ziet zitten. Of was mijn eetstoornis toch te sterk en heb ik me laten overhalen om niet te gaan en zit ik nu sip en sneu thuis op de bank op de bank…
PS 2: Benieuwd of ik gister m’n avond op de bank of bij Hemingway’s doorbracht? Check it op mijn Instagram!
Geef een reactie