Rouwproces: wanneer de wereld doorgaat, maar jij nog stilstaat
Er zijn van die momenten in het leven die alles stilzetten.
Vijf jaar geleden overleed mijn vader. Het ging zó snel — binnen een maand. We kregen te horen dat hij kanker had, uitgezaaid, niets meer aan te doen. En nog voordat ik het echt kon beseffen, was hij er niet meer.
Het voelde alsof ik in een roes leefde. Alles ging op automatische piloot.
Ik zat toen nog midden in mijn anorexia, diep erin. En daardoor kon ik eigenlijk helemaal niet voelen. Alsof mijn lichaam op overleven stond en mijn hart even niet mee kon doen.
De dag van afscheid
Mijn vader was de mantelzorger van mijn moeder, die door een hersenbloeding 24 uur per dag zorg nodig had. Toen hij overleed, moest er van alles geregeld worden: een nieuw plekje voor mijn moeder, het huis verkopen, het huis leeghalen. Alles moest door, terwijl ik eigenlijk alleen maar wilde dat de tijd even stopte.
Die avond voor hij stierf zaten we met de familie bij hem. Hij pakte mijn hand, keek me aan — en in die blik voelde ik zijn woorden zonder dat hij ze uitsprak:
“Jij kan dit.”
Dat moment draag ik sindsdien met me mee. Het werd mijn houvast op de donkerste dagen.
Als het stil wordt
Toen alles geregeld was — het huis verkocht, mijn moeder veilig op haar nieuwe plek — werd het opeens stil.
En toen kwam het verdriet.
Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest. Ik miste mijn vader zó erg. We konden goed praten, samen lachen, wandelen met Sasha, samen klussen. Natuurlijk was niet alles perfect, maar hij was er echt altijd voor me. En opeens voelde het alsof ik geen ouders meer had.
Mijn moeder was er nog, maar door haar CVA veranderde ook mijn rol. Ik werd mantelzorger, geen kind meer. En dat besef — dat je plek in je gezin verschuift — was pijnlijk.
Ik hield me vast aan het enige wat ik kende: mijn eetstoornis. Minder eten, veel bewegen. Overleven. Tot ik niet meer kon.
Het rouwproces — leren voelen
Op een gegeven moment was mijn lichaam op. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis voor TPV voeding en kreeg hulp van een psychiater. Langzaam kwamen de gevoelens terug die ik al die tijd had weggestopt. Verdriet, pijn, maar ook liefde.
Therapieën als familieopstellingen en EMDR hebben me geholpen om beter te begrijpen wat mijn plek is — in het gezin, in het leven, en ook in het verlies van mijn vader.
Ik weet niet of je ooit echt “een plekje” geeft aan zo’n verlies. Ik mis hem nog elke dag. Maar het is niet meer dat rauwe, allesverslindende gemis.
Het zijn nu vooral herinneringen die me raken: de gezellige wandelingen, de fijne gesprekken, en soms het gemis van een simpel moment dat ik nog graag met hem had willen delen.
Hij weet niet dat ik in dit huis woon.
Hij heeft Olly nooit ontmoet.
Hij weet niet dat ik een webshop heb.
Soms denk ik: “Dat had ik hem zo graag willen vertellen.”
Wat ik heb geleerd
Rouw komt in fases, maar niet in een vaste volgorde. Eerst is er ongeloof, dan de roes, dan stilte — en pas daarna het echte voelen.
En in die stilte, wanneer de wereld doorgaat en jij nog stilstaat, voel je je soms zó alleen.
Maar wat me door die tijd heeft gedragen, is de band met mijn zus. We zijn heel verschillend in hoe we emoties uiten en met dingen omgaan, maar in de periode rond het overlijden van mijn vader — en nog steeds bij de zorg voor mijn moeder — zijn we echt een team. We vullen elkaar aan, juist doordat we anders zijn.
Soms denk ik: wat ben ik dankbaar dat ik haar heb. Want het idee dat je dit allemaal alleen zou moeten doen… dat lijkt me zo zwaar. Onze band is door alles alleen maar sterker geworden. 💗
In het hele proces van afscheid nemen en rouwen heb ik geleerd hoe belangrijk het is om wél te uiten wat je voelt. Of dat nou is door met iemand te praten, te schrijven in een dagboek, te tekenen, te wandelen — het maakt niet uit hoe, als het er maar uit kan.
Bij mij kwam het verdriet pas veel later, omdat ik me toen nog vasthield aan mijn eetstoornis. Maar gevoelens verdwijnen niet. Ze wachten gewoon tot ze ruimte krijgen.
En dat is oké.
Liefde blijft
Wat ik nu weet, vijf jaar later, is dat rouw niet iets is wat ooit “klaar” is.
Het verandert van vorm. Het schreeuwt minder hard, maar het fluistert nog altijd mee in kleine dingen — in een geur, een liedje, een wandeling met Olly.
Verdriet en liefde horen bij elkaar. En misschien is dat wel de kern van rouw: dat het pijn doet, juist omdat er zoveel liefde was.
En dat die liefde blijft. Altijd. 🤍
Liefs Lianne
Benieuwd wat mij vooral geholpen heeft in het herstel van anorixia? In de blog Therapie en anorexia: waarom je veilig voelen zo belangrijk is vertel ik je er uitgebreid over.
Hi, ik ben Lianne – blogger, dagboekjunkie en Chief of Fun bij 4 season must haves 💕
Tussen chaos en comfort deel ik mijn reis van herstel, ondernemen en liefdevol leven met een tikkie lef.
👉 Nieuw hier? Lees hier meer over mij of volg mijn persoonlijke verhaal via @lilly.and.the.city 💫
