Therapie en anorexia: waarom je veilig voelen alles verandert
Ik heb in de afgelopen jaren aardig wat therapieën gehad.
Van psycholoog tot psychiater, van haptonoom tot mindfulness, van yoga tot opnames in een eetstoorniskliniek. GGZ, PsyQ, beeldende therapie, familieopstellingen — je noemt het, ik heb het waarschijnlijk geprobeerd. Therapie en anorexia… En, eerlijk? Het ene hielp meer dan het andere.
Maar overal heb ik iets van geleerd. Van de therapieën zelf, maar zeker ook van de mensen die ik onderweg heb ontmoet.
Sommigen kwamen maar even in mijn leven, anderen lieten sporen achter. 🌷
Therapie en anorexia: Wat ik miste, een gevoel van veiligheid
Al die tijd was er iets wat ik niet goed kon benoemen.
Ik deed mijn best, ik vertelde wat ik dacht dat ik moest vertellen — maar diep vanbinnen hield ik altijd een stukje achter.
Een stukje controle.
Niet omdat ik niet wílde delen, maar omdat ik me nooit 100% veilig voelde.
De therapieën voor anorexia waren niet verkeerd, maar ik voelde me zelden echt gezien.
Alsof ik mijn angsten wel mocht benoemen, maar niet volledig mócht voelen.
En juist dat stukje ‘veilig voelen in therapie’ maakt het verschil tussen praten en écht helen.
Toen mijn lichaam stop zei
Twee jaar geleden kwam ik op een punt waarop mijn lichaam het niet meer aankon.
Mijn lichaam was op.
Mijn mdl-arts gaf me twee opties: sondevoeding of TPV-voeding (via een infuus).
Beide doodeng — letterlijk en figuurlijk.
Maar hij bood me ook iets anders: een psychiater.
En bij haar voelde ik voor het eerst in jaren weer vertrouwen.
Ze zag niet alleen mijn gedrag of gewicht, maar mij.
Bij haar durfde ik mijn angst te laten zien.
Niet alleen te beschrijven, maar te voelen — met tranen, stilte, schaamte, alles.
En ik koos voor TPV-voeding. De angst bleef, maar ik koos óók voor leven.
Ik liet me opnemen. En dat moment werd het begin van iets nieuws.
Leven in plaats van overleven
Nu, twee jaar later, leef ik.
Ik leef écht. Inclusief gevoel.
Blijdschap, verdriet, trots, twijfel — alles wat hoort bij een mens dat weer kan voelen.
Herstel is nog steeds een proces, elke dag opnieuw.
Maar nu voelt het niet meer als vechten.
Meer als leren, groeien, ontdekken wie ik écht ben.
Hoe ik elke dag een stukje meer mezelf mag worden.
“Soms begint herstel niet bij de juiste therapie,
maar bij iemand bij wie je durft te ademen.” 💕Liefs Lianne
Weet je wat een van de dagelijkste dingen is die me helpt? Een dagboek bijhouden
Hi, ik ben Lianne – blogger, dagboekjunkie en Chief of Fun bij 4 season must haves 💕
Tussen chaos en comfort deel ik mijn reis van herstel, ondernemen en liefdevol leven met een tikkie lef.
👉 Nieuw hier? Lees hier meer over mij of volg mijn persoonlijke verhaal via @lilly.and.the.city 💫
